Epke Zonderland : automatismen faciliteren Flow.
Het was zwaar geweest, zei Epke. Het had van ver moeten komen. “Trillende handjes toen ik de zaal binnen kwam”. “Het was lastig om die eerste zenuwen onder controle te houden”. Na het groeten van de jury was Epke als enige nog even de zaal uitgelopen.Nog even extra inturnen in de trainingshal.
Vanaf het moment dat hij was teruggekeerd in de arena tot het begin van zijn oefening verkeerde hij helemaal in eigen wereld. Met de ogen dicht stond hij naast het podium, zijn oefening visualiserend. Voor de zoveelste keer. Eerst de Endo, dan de Cassina, de Kovacs en de Kolman er meteen achteraan.Wat had hij die oefening in zijn hoofd vaak geturnd, en wat had hij in zijn trainingen die elementen vaak geoefend. Elke dag weer, dag in dag uit.
Toen hij de rekstok eenmaal in zijn handen voelde, gebeurde er iets in zijn hoofd .Iets wat hij achteraf ook niet kon omschrijven. “Ik heb tijdens de oefening niets meegekregen, eigenlijk heb ik mijn eigen oefening niet eens meegekregen”. Maar achteraf kon hij nog haarfijn reproduceren : “Die vlucht-elementen, het ging best wel goed maar het schilde niet veel, ik heb ook met mijn vingertoppen die rekstok aangetikt”.
Totaal een met de oefening,relaxed, geen besef van tijd en ruimte maar tevens toch zeer alert aanwezig : Flowstate !
Dat jaren trainen van automatismen gaf vertrouwen, “Dat dat kan, dat je kunt vertrouwen op wat je zo vaak hebt gedaan”. Dat vertrouwen opent de poort naar Flowstate. Epke kon daardoor vanuit zijn hart, niet meer gehinderd door zijn denken, opgaan in de oefening, beter nog Epke werd de oefening .Epke, rek en ruimte waren een.
